เออร์เนสต์ วิลเลียม กูดปาสเจอร์ (อังกฤษ: Ernest William Goodpasture, 17 ตุลาคม ค.ศ. 1886 – 20 กันยายน ค.ศ. 1960) เป็นแพทย์ชาวอเมริกัน เกิดที่เมืองคลากส์วิลล์ในรัฐเทนเนสซี เป็นบุตรของอัลเบิร์ต เวอร์จิล กูดปาสเจอร์กับเจนนี วิลสัน ดอว์สัน เขาเรียนที่มหาวิทยาลัยแวนเดอบิลต์ก่อนจะเรียนจบระดับปริญญาเอกด้านการแพทย์ที่โรงเรียนแพทย์จอนส์ฮอปกินส์ในปี ค.ศ. 1912 หลังจากนั้นกูดปาสเจอร์ทำงานที่โรงพยาบาลของโรงเรียนแพทย์ฮาร์วาร์ดและเป็นแพทย์ในกองทัพเรือสหรัฐในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง[1]ในปี ค.ศ. 1919 กูดปาสเจอร์ศึกษาการระบาดของไข้หวัดใหญ่และพบผู้ป่วยมีอาการไอเป็นเลือดและหน่วยไตอักเสบเฉียบพลัน ภายหลังเขาพบว่าเป็นกลุ่มอาการกูดปาสเจอร์ซึ่งเป็นโรคภูมิต้านตนเองที่ภูมิคุ้มกันทำลายเยื่อฐานของปอดและไต[2] สองปีต่อมา กูดปาสเจอร์ย้ายไปทำงานที่โรงเรียนแพทย์ที่มหาวิทยาลัยฟิลิปปินส์และเป็นผู้อำนวยการห้องปฏิบัติการในเมืองพิตต์สเบิร์ก[1]ในปี ค.ศ. 1924 กูดปาสเจอร์ดำรงตำแหน่งศาสตราจารย์ด้านพยาธิวิทยาที่มหาวิทยาลัยแวนเดอร์บิลต์ ก่อนจะดำรงตำแหน่งคณบดีโรงเรียนแพทย์จนเกษียณในปี ค.ศ. 1955[3] เขาเสียชีวิตด้วยอาการกล้ามเนื้อหัวใจตายเหตุขาดเลือดที่เมืองแนชวิลล์ในปี ค.ศ. 1960[4]